Antik Roma'da Sihir - Büyü
Eski Roma mitolojisinde hayvancılık ve tarım önemliydi. Halkın geçim kaynağı, topraktan alınan ürünler ile ilgili tarımcılıktı. Latin halkının eski uygarlık zamanında sihir, büyü ile ilgili yaptıkları çalışmalardır. Roma agronomistlerinin çiftçilere önerdiği büyülü uygulamaları, bu malzemenin küfürler ve muskalar gibi diğer büyü türleri ile olan ilişkisini ve teknik el kitaplarına dahil edilmesinin yazarların üst sınıf arazi sahipleri olarak bir parçası olduğunu gösteriyor. Ritüel, Roma dininin ve büyülü pratiğin temel bir bileşeniydi. Roma Dini Sözlüğü, ritüeli “dinsel bir sonuç elde etmek için gerçekleştirilen bir eylem ya da daha genel olarak kesin bir eylemler dizisi” olarak tanımlar. Performansı sırasında bir hata yapılmışsa, ritüel geçersiz sayıldı. Ayrıca belirli bir tarihte ve geleneksel düzende gerçekleştirilmeleri gerekiyordu. Ritüeli uygulayan kişinin tanrılara saygı göstermesi gerekmesine rağmen, ateşli veya kayıtsız tutumunun ritüelin sonucu üzerinde bir etkisi olmamıştır. Roma ritüeli fedakarlık, teklifler, dualar ve yeminlerden oluşuyordu.
Antik zamanda Romalılar ayrıca, kehanet, büyü ve küfürler de dahil olmak üzere diğer ritüel biçimlerini de uyguladılar. Çoğu dini eylem, bir teklif olarak bir fedakarlığı içerirdi. Evcil bir hayvan, genellikle bir domuz, koyun veya inek. Hayvanlar, kurban edilmek istenen tanrıya dayanarak seçildi. Dişi hayvanlar tanrıçalara kurban edildi; kısırlaştırılmış erkek hayvanlar, öldürülmemiş hayvanları alan Neptün, Janus ve Mars hariç, tüm erkek tanrılara kurban edildi. Kurban edilen hayvanın rengi bile önemliydi.
Plüton gibi yeraltı tanrılarına karanlık kaplamalı hayvanlar, üst dünya tanrılarına ise beyaz kaplamalı hayvanlar verildi. Hayvanlar yıkanır ve süslenirdi. Ayın, güneş doğarken onurlandırılacak tanrının sunağında gerçekleşti. Fedakarlığın ilk kısmı “önsöz” ya da praefatio olarak adlandırıldı. Fedakarlığı talep eden kişi, şerefine şarabın dökülüp, sunakta allahın şerefine ateş yaktı. Bu, tanrıların ölümsüzlüğünü ve üstünlüğünü sembolize ediyordu. Bir sonraki adım immolasyon veya immolatio olarak adlandırılan teklifi kutlamaktı. Hayvanın sırtına tuzlu un serpildi ve kaşına şarap döküldü. Sonra kurban bıçağı hayvanın sırtından geçti. Bu adımlar, hayvanın insan sahipliğinden tanrının eline geçmesini sembolize ediyordu. Bu transfer tamamlandıktan sonra, hayvan, kurban bıçağıyla bıçaklanmadan önce bir darbeyle vurularak öldürüldü. Töreni hiçbir şeyin rahatsız etmemesi çok önemliydi. Çünkü bu olumsuz bir alâmeti gösterir. Herhangi bir aksaklığa neden olursa, tüm süreç tekrar yeni bir fedakarlık ile başlamalıdır. Müzik çalındı ve rahip kötü niyetli sesleri önlemek için kafasını kapalı tuttu. Bozulma meydana gelmezse, hayvanın kanı sunağın üzerine dökülmüş ve bağırsakları incelenmiştir. Normal girişler, tanrının fedakarlığı kabul ettiğini gösterir, ancak herhangi bir anormallik, tekrar yapılması gereken fedakarlığa neden olurdu. Bu şekilde o yıl tarımın ürünlerin hasadın bol olacağına inanılırdı.Son güncelleme 16.03.2021